مناجات خمسه عشراميدوارانامام جعفر صادق (ع)اى آنكه چون بنده اى از تو چيزى خواهد به او عطا فرمايى، و چون چشم اميد به آنچه نزد تو است دوزد اورا به آرزويش برسانى، و چون به تو روى آورد به خود نزديكش كنى و پيش خود جايش دهى، و چون آشكارا نا فرمانيت كند گناهش را پرده پوشى كنى و بپوشانى، و چون كار خود به تو واگذارد كارش را انجام دهى و بى نيازش گردانى
Oh You who when Your servant wants something from you, You will give it to him, and when he wishes something, You make his wish come true, and when he turns towards You, you bring him near Yourself and give him a place next to you, and when openly doesn’t obey You, You cover his fault, and when leave his job for You, You finish it and make him needless.
خدايا كيست آن كه به اميد مهمانى به خوان نعمتت در آمد و تو او را پذيرايى نكردى؟ و كيست آن كه با آرزوى بخشش به خانه تو فرود آمد و به او نبخشودى؟ آيا سزاوار است كه نا اميد از درگاه تو باز گردم با آن كه جز تو مولايى نمى شناسم كه آوازه احسانش همه جا پيچيده باشد، چگونه به غير تو پاى بندم كه خوبى ها همه به دست تو است و چگونه به جز تو آرزومند گردم كه آفرينش و فرمان تو راست. آيا از تو اميد ببُرم با آنكه در خواست نكرده از گنجينه احسانت به من عطا فرموده اى. يا مرا به همچون من نيازمند سازى و حال آنكه به رشته عنايتت چنگ زده ام.اى آنكه روى آورندگان به رحمتت خوشبخت شوند، و آمرزشخواهان به سختى انتقامت تيره بخت نگردند، چگونه فراموشت كنم كه هميشه به ياد منى و چگونه از تو به ديگرى پردازم كه پيوسته مراقب منىخدايا دست به دامن كرمت زده ام و دامان آرزويم را به رسيدن عطايت گسترده ام، تو به يكتا پرستى بى آلايش خاصم گردان و از بندگان برگزيده اتاى آنكه هر گريزنده اى پناه به تو آرد و هر آرزومندى اميد به تو آرد، اى بهترين آرزو شده و اى گرامى ترين خوانده شده و اى آنكه خواستار خود را از در نرانى و آرزومند خويش را نا اميد نگردانى، اى آنكه در گاهت به روى خواستاران باز است و پرده پيشگاهت از جلوى اميدواران به كنار است، به بزرگواريت از تو مىخواهم كه به من عنايتى كه چشمم را روشن كند و اميدى كه دلم را آرامش دهد و يقينى كه دشواريهاى جهان را بر من آسان گرداند و پرده هاى نابينايى را از جلو بصيرتم برگيرد عطا فرمايى، به رحمت و مهربانيت اى مهربانترين مهربانان
